روانشناسي عشق رمانتيك:اكثر قريب به اتفاق افراد مي خواهند عاشق شوند.

به ويژه افراد داراي اختلال وابستگي.

عشق براي ما شايد بالاترين ايده آل است.

و روابط به ما معنا و منظور مي دهد.

رابطه به ما حيات و انگيزه مي دهد.

يك شريك (يار) هنگام مشكل در آغاز يك كار به ما كمك مي كند.

عاشق شدن حس اعتماد به نفس ما را نيز اعتبار مي بخشد.

بر احساس شرم ناشي از شك و ترديدها غلبه مي كند و از ترس هاي ما از تنهايي ها مي كاهد.

اما، بيشتر اوقات يك رابطه عاشقانه زيبا، به كام ما تلخ مي شود.

آنچه يك رؤياي حيرت انگيز بود تبديل به يك كابوس دردناك مي شود.

خانم كامل يا آقاي تمام عيار مي شود آقا يا خانم بد.

ناخودآگاه نيرويي مقتدر است.
به نظر نمي رسد استدلال مانع عاشق شدن ما شود.

نه عاشق شدن آسانتر است و نه رهايي!

حتي وقتي رابطه به شكل وارونه اي پس از ايجاد دلبستگي ما مسموم مي شود.

پايان دادن رابطه همانقدر سخت است كه به راحتي عاشق شدن!

عشق رمانتيك۱

انفعالات شيميايي رابطه رمانتيك
سيم كشي مغز ما مستعد عاشق شدن است.

تا رابطه عاشقانه اي شاد و شنگول را تجربه كنيم و از رضامندي، ازدواج و توليد نسل برخوردار شويم.

نوعي فرآيند شيميايي عصبي كه ايجاد كننده احساس خوب است.
در هر مرحله از شهوت، كشش و دلبستگي در مغز ما به جريان مي افتد.
به ويژه دوپامين، احساسات نشئگي طبيعي بالايي را موجب مي شود كه مي تواند اثري همچون كوكائين داشته باشد.

احساسات عميق تر با اوكسي توكسين:
“هورمون در آغوش گرفتن” راه اندازي مي شوند كه در حين ارگاسم آزاد مي شود.
اين هورمون مستقيماً با پيوند و افزايش صداقت و وفاداري در دلبستگي هاي رمانتيك ارتباط دارد.

منبع:كانون مشاوران ايران-روانشناسي عشق رمانتيك